Ενδοσχολική βία

Αν έχω δύο αναμνήσεις απ'το σχολείο είναι οι εξής: το πώς με κοίταξε ο μάγκας που με κορόιδευε όταν τον τράβηξα απ'το γιακά της ηλίθιας μπλούζας του και του είπα να το βουλώσει. Έτρεμα μετά, αλλά δεν μου ξαναμίλησε. Δεν χρειαζόταν κανένα εξωτερικό ιντερβέντσιον - απλά ωμή βία για να με αφήσει ήσυχη - κι όμως ήταν αυτό που κανείς δεν τόλμησε να με συμβουλεύσει. Για να φέρεται κανείς υπεράνω, πρέπει να είναι υπεράνω - δεν ξυπνάς μια μέρα με πανοπλία απέναντι στις βρισιές - την χτίζεις. Και τη χτίζεις όταν βλέπεις ότι έχεις δύναμη. Όχι όταν προσποιείσαι ότι την έχεις.

Η μαμά μου πάντα μου έλεγε να μην τρέχω πίσω από κανέναν, γιατί είναι καλό κανείς να έχει μια αξιοπρέπεια, κι εγώ την πίστευα. Δεν ξέρω πώς την εννοούσε την αξιοπρέπεια, όμως περιμένοντας μέρες μπροστά από οθόνες για ένα μύνημα και ένα φριεντ ρεκουέστ δεν ένιωσα και ποτέ πολύ αξιοπρεπής. Γιατί είναι αξιοπρέπεια να θες να μιλήσεις σε κάποιον αλλά να τραβιέσαι και να περιμένεις να σου μιλήσει αυτός πρώτα? Γιατί είναι αξιοπρέπεια να έχεις θυμό και να σκύβεις το κεφάλι?  Να τη βράσω την αξιοπρέπεια. Είναι απλά συμμόρφωση σε κανόνες, που όλο και πιο arbitrary φαντάζουν, δε χρειάζεται να της δώσουμε και ωραίο όνομα για να χαιρόμαστε μόνοι μας.

Και τη δεύτερη φορά, που πήρα τον σκουπιδοντενεκέ και τον άδειασα στο κεφάλι του τύπου που με ενοχλούσε σε όλη μου τη σχολική καριέρα, μια χαρά αισθάνθηκα. Όταν σκεφτόμουν πώς θα τον αποφύγω να μη μου πει τίποτα, και από ποια γωνία να τη δω την κατάσταση για να αισθανθώ υπεράνω  - ναι κατα βάθος με ζηλεύει και δεν θα κάνει τίποτα στη ζωή του - και πάλι σκατά ένιωθα. Ίσως συγκρίσιμα σκατά μ'όλες εκείνες τις φορές που το τηλέφωνο δε χτύπησε από μόνο του και δεν υπήρχε άλλη επιλογή από την αναμονή. Διότι το να δείξει κανείς ενδιαφέρον είναι δείγμα αδυναμίας.

Όλα ανάποδα.