εμένα μου αρέσει που περπατάς στραβά

Συνηθισμένη, ψυχαναγκαστική ανασφάλεια μαζί με κάτι άλλο, μου χτυπάει την πόρτα (or more like, την γρατσουνάει με τα νύχια της). Έχω βαρεθεί τον εαυτό μου.. να έχω τα ίδια ηλίθια κόμπλεξ από την εποχή του σχολείου και απλά κάθε φορά να βλέπω χωρίς να μπορώ να πω ένα "σκασμός!" πώς δρουν αυτά σε όποιο setting βρίσκομαι. Ή να το λέω και να συνεχίζει αυτόματα η ίδια διαδικασία. Νισάφι! Ινάφ! Ξέρω τι πρέπει να κάνω.. να ανόιξω την πόρτα μες στα μούτρα της, και να της πω, ναι ρε γαμώτο, έχεις δίκιο, κανείς δεν με αγαπάει γι'αυτό που είμαι. Eπίσης, while you are at it, είναι επίσης αλήθεια ότι οι γυναίκες είναι ανταγωνισμός και οι άνδρες ποτέ δεν ενδιαφέρονται αρκετά. Αλλά αν ισχύουν και τα δύο ταυτόχρονα, why even bother competing? Άρα δεν το πιστεύεις. Ηρέμησες τώρα; Άντε, γιατί έχουμε και δουλειές (που λέει ο λόγος, γιατί τελείωσα). Ξαναέλα όμως όποτε θες να μου το θυμίσεις μην τυχόν και το ξεχάσω ποτέ. Μην παραλείψεις.