Ενδοσχολική βία

Αν έχω δύο αναμνήσεις απ'το σχολείο είναι οι εξής: το πώς με κοίταξε ο μάγκας που με κορόιδευε όταν τον τράβηξα απ'το γιακά της ηλίθιας μπλούζας του και του είπα να το βουλώσει. Έτρεμα μετά, αλλά δεν μου ξαναμίλησε. Δεν χρειαζόταν κανένα εξωτερικό ιντερβέντσιον - απλά ωμή βία για να με αφήσει ήσυχη - κι όμως ήταν αυτό που κανείς δεν τόλμησε να με συμβουλεύσει. Για να φέρεται κανείς υπεράνω, πρέπει να είναι υπεράνω - δεν ξυπνάς μια μέρα με πανοπλία απέναντι στις βρισιές - την χτίζεις. Και τη χτίζεις όταν βλέπεις ότι έχεις δύναμη. Όχι όταν προσποιείσαι ότι την έχεις.

Η μαμά μου πάντα μου έλεγε να μην τρέχω πίσω από κανέναν, γιατί είναι καλό κανείς να έχει μια αξιοπρέπεια, κι εγώ την πίστευα. Δεν ξέρω πώς την εννοούσε την αξιοπρέπεια, όμως περιμένοντας μέρες μπροστά από οθόνες για ένα μύνημα και ένα φριεντ ρεκουέστ δεν ένιωσα και ποτέ πολύ αξιοπρεπής. Γιατί είναι αξιοπρέπεια να θες να μιλήσεις σε κάποιον αλλά να τραβιέσαι και να περιμένεις να σου μιλήσει αυτός πρώτα? Γιατί είναι αξιοπρέπεια να έχεις θυμό και να σκύβεις το κεφάλι?  Να τη βράσω την αξιοπρέπεια. Είναι απλά συμμόρφωση σε κανόνες, που όλο και πιο arbitrary φαντάζουν, δε χρειάζεται να της δώσουμε και ωραίο όνομα για να χαιρόμαστε μόνοι μας.

Και τη δεύτερη φορά, που πήρα τον σκουπιδοντενεκέ και τον άδειασα στο κεφάλι του τύπου που με ενοχλούσε σε όλη μου τη σχολική καριέρα, μια χαρά αισθάνθηκα. Όταν σκεφτόμουν πώς θα τον αποφύγω να μη μου πει τίποτα, και από ποια γωνία να τη δω την κατάσταση για να αισθανθώ υπεράνω  - ναι κατα βάθος με ζηλεύει και δεν θα κάνει τίποτα στη ζωή του - και πάλι σκατά ένιωθα. Ίσως συγκρίσιμα σκατά μ'όλες εκείνες τις φορές που το τηλέφωνο δε χτύπησε από μόνο του και δεν υπήρχε άλλη επιλογή από την αναμονή. Διότι το να δείξει κανείς ενδιαφέρον είναι δείγμα αδυναμίας.

Όλα ανάποδα.

Choice: Autopsy/Anatomy

Most of the badness in life derives from choices - external events are ultimately irreversible, and the voice in your head knows it. But, what about the would've, could've, should've clusterfuck that follows every half-assed choice? I know one is supposed to 'own their choices' and 'leave the pieces on the floor and move the fuck on' but what does this all even mean?

 Did I 'own' it when I decided to never say no? I mean, can you own the choice about not owning your choices? Thinking back, all the choices that scarred me were, in one way or another, instigated by fear - fear of the alternative. But you can't trick the mind - it will forever remember that the alternatives were there and discarded. But maybe it's unfair for it to do so, since when asked to aid with the choice, it agreed with the fear and deferred.

 I haven't grown up in an environment that favored alternatives. You are either going to do X, or you aren't - but if you aren't, God help you, you're on your own, and that's so unknown and terrifying

. I am not so scared to ask for alternative colors or items in stores because the clerk, I feel, is obliged to cater to this. The rest of life does not quite work that way - how does one ask for alternatives, if they deep-down feel grateful/honored to even have one choice? Maybe they don't, and maybe that's OK. But I don't understand how gratitude and honor makes you unable to speak logically - and that's when the voice in my head starts to yell 'COWARDICE!!' and the meta-discussion (pretty much the reason I have this blog) begins.