Echo! Echo!

The sad thing about sexist geeks is that they ultimately believed what society told them to oppress them. They believed that it's OK to shun people because you don't understand what they are about, it's OK to shun everything Other. I mean, come to think about that. You are a geek. You have been called 'faggot' for your interests and for caring so much about a 'stupid' comic book. You have been told you aren't a real man, and are wasting your time on stuff that doesn't matter. And it made you sad and lonely and you fought through it, because you have been taught it's OK to suffer. I am sorry about that.But what do you do when someone makes a comment about how your culture makes them feel and takes the time to analyze patterns in it?

 You go around and tell them they're wasting their time on stuff that doesn't matter. Stop it. You don't know. You don't know how other people feel - as is very strongly evidenced by how your culture treats Others. The protagonist you identify with is mostly real, the other characters are props. It is great that you got to tell your story, but this story is lacking when it comes to other narratives. Because it couldn't be any other way, unless you consciously exercised your empathy muscle. Let the other people fill in their narratives.

 You don't know how I felt, growing up in a world where everything pink is inferior. You don't know how I came to not care about how I look, despite that. My story and her story and his story, are important. And you are not the protagonist, because you couldn't possibly be. 

Ενδοσχολική βία

Αν έχω δύο αναμνήσεις απ'το σχολείο είναι οι εξής: το πώς με κοίταξε ο μάγκας που με κορόιδευε όταν τον τράβηξα απ'το γιακά της ηλίθιας μπλούζας του και του είπα να το βουλώσει. Έτρεμα μετά, αλλά δεν μου ξαναμίλησε. Δεν χρειαζόταν κανένα εξωτερικό ιντερβέντσιον - απλά ωμή βία για να με αφήσει ήσυχη - κι όμως ήταν αυτό που κανείς δεν τόλμησε να με συμβουλεύσει. Για να φέρεται κανείς υπεράνω, πρέπει να είναι υπεράνω - δεν ξυπνάς μια μέρα με πανοπλία απέναντι στις βρισιές - την χτίζεις. Και τη χτίζεις όταν βλέπεις ότι έχεις δύναμη. Όχι όταν προσποιείσαι ότι την έχεις.

Η μαμά μου πάντα μου έλεγε να μην τρέχω πίσω από κανέναν, γιατί είναι καλό κανείς να έχει μια αξιοπρέπεια, κι εγώ την πίστευα. Δεν ξέρω πώς την εννοούσε την αξιοπρέπεια, όμως περιμένοντας μέρες μπροστά από οθόνες για ένα μύνημα και ένα φριεντ ρεκουέστ δεν ένιωσα και ποτέ πολύ αξιοπρεπής. Γιατί είναι αξιοπρέπεια να θες να μιλήσεις σε κάποιον αλλά να τραβιέσαι και να περιμένεις να σου μιλήσει αυτός πρώτα? Γιατί είναι αξιοπρέπεια να έχεις θυμό και να σκύβεις το κεφάλι?  Να τη βράσω την αξιοπρέπεια. Είναι απλά συμμόρφωση σε κανόνες, που όλο και πιο arbitrary φαντάζουν, δε χρειάζεται να της δώσουμε και ωραίο όνομα για να χαιρόμαστε μόνοι μας.

Και τη δεύτερη φορά, που πήρα τον σκουπιδοντενεκέ και τον άδειασα στο κεφάλι του τύπου που με ενοχλούσε σε όλη μου τη σχολική καριέρα, μια χαρά αισθάνθηκα. Όταν σκεφτόμουν πώς θα τον αποφύγω να μη μου πει τίποτα, και από ποια γωνία να τη δω την κατάσταση για να αισθανθώ υπεράνω  - ναι κατα βάθος με ζηλεύει και δεν θα κάνει τίποτα στη ζωή του - και πάλι σκατά ένιωθα. Ίσως συγκρίσιμα σκατά μ'όλες εκείνες τις φορές που το τηλέφωνο δε χτύπησε από μόνο του και δεν υπήρχε άλλη επιλογή από την αναμονή. Διότι το να δείξει κανείς ενδιαφέρον είναι δείγμα αδυναμίας.

Όλα ανάποδα.

Choice: Autopsy/Anatomy

Most of the badness in life derives from choices - external events are ultimately irreversible, and the voice in your head knows it. But, what about the would've, could've, should've clusterfuck that follows every half-assed choice? I know one is supposed to 'own their choices' and 'leave the pieces on the floor and move the fuck on' but what does this all even mean?

 Did I 'own' it when I decided to never say no? I mean, can you own the choice about not owning your choices? Thinking back, all the choices that scarred me were, in one way or another, instigated by fear - fear of the alternative. But you can't trick the mind - it will forever remember that the alternatives were there and discarded. But maybe it's unfair for it to do so, since when asked to aid with the choice, it agreed with the fear and deferred.

 I haven't grown up in an environment that favored alternatives. You are either going to do X, or you aren't - but if you aren't, God help you, you're on your own, and that's so unknown and terrifying

. I am not so scared to ask for alternative colors or items in stores because the clerk, I feel, is obliged to cater to this. The rest of life does not quite work that way - how does one ask for alternatives, if they deep-down feel grateful/honored to even have one choice? Maybe they don't, and maybe that's OK. But I don't understand how gratitude and honor makes you unable to speak logically - and that's when the voice in my head starts to yell 'COWARDICE!!' and the meta-discussion (pretty much the reason I have this blog) begins.

The joke, is on you

Τώρα τελευταία μένω ξύπνια μέχρι αργά και διαβάζω ξανά λογοτεχνικά βιβλία που διάβαζα ως παιδί.Αυτό που διάβασα χθες λέγεται 'Μου μαθαίνετε να χαμογελάω, σας παρακαλώ?'. Με είχε τρομοκρατήσει όταν ήμουν μικρή, ότι τάχα μου είναι τόσο εύκολο να αποδιοργανωθείς και να πατώσεις στις πανελλήνιες.

Αυτό, δεν είναι αλήθεια, όχι όταν έχεις διαβάσει - να μην τα πας καλά σε κάποιο μάθημα, οκέη, σύμφωνοι, αλλά όχι και να πατώσεις. Εστίασα λοιπόν σε αυτή την σχετικά μη ρεαλιστική εξέλιξη της πλοκής - και, τελικά, είναι κρίμα, γιατί το βιβλίο έχει άλλο νόημα. Λέει τα ίδια ακριβώς πράγματα που μου είπε αργότερα ένας κύριος με μουσάκι πολύ προφέσιοναλ σε ένα γραφείο, για οικογενειακούς γράφους απελπιστικά συνεκτικούς και αίσθημα υποχρέωσης προς τους άλλους και αναβολή της περιπέτειας.

Το βιβλίο επίσης μ'έβαλε να σκέφτομαι πάλι το σχολείο, την 'στείρα αποστήθιση'. Όλοι ξέραμε να το γράφουμε στην έκθεση όταν το θέμα ήταν 'Πώς η παιδεία μπορεί να ... ' αλλά δεν νομίζω ότι ξέραμε γιατί είναι στείρα η αποστήθιση. Βαρετή σίγουρα, αλλά όχι και τόσο στείρα άμα παίρνεις εικοσάρια μαθαίνοντας δυο - τρεις παπαριές με σύστημα. Το να σου κάνουν πατ-πατ στο σβέρκο που αποστήθισες μια ωραία φράση, η οποία παρεπιπτόντως μιλάει για τη στείρα αποστήθιση, είναι ο ορισμός του οξύμωρου. Θα έλεγα 'αθάνατο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα', αλλά όταν ήμουν μέρος του δεν έκανα τίποτα, και τώρα που δεν είμαι, δεν με νοιάζει.

Και, ας χτυπιέται κάτω η συγγραφέας, ούτε το ότι δεν πήγα πενταήμερη μου στοίχισε, ούτε τελικά συνέβη τίποτα που με έλεγαν φυτό και άργησα λίγο να πιω την πρώτη μου μπύρα. Αυτό που μου στοίχισε, είναι το ότι μάθαινα τόσα χρόνια πράγματα ανούσια και το ήξερα, απλά θεωρούσα ότι 'πρέπει'. Τον χρόνο που πετάχτηκε στην ανάλυση κειμένων που ελάχιστα μου προσέφεραν σε αυτή την ηλικία, δεν θα τον χρησιμοποιούσα σε εξόδους ή μακιγιάζ (αν και δεν υπάρχει τίποτε μεμπτό στο μακιγιάζ και τα φτιαγμένα μαλλιά και όλα αυτά, όταν το βλέπεις σαν κάτι δημιουργικό και όχι σαν κάτι απαραίτητο για μια αποδεκτή εμφάνιση). Θα τον χρησιμοποιούσα να δω πως δουλεύει ο κόσμος, να βρω τις κλίσεις μου. Γνώρισα μια Ιταλίδα που μου είπε ότι βαριόταν να ξυπνάει να πηγαίνει σχολείο και γι'αυτό καθόταν συχνά σπίτι και προγραμμάτιζε παιχνιδάκια, και έτριβε τις ασυνήθιστες -ίσως και όχι- προτιμήσεις της για αγόρια που μοιάζουν λίγο με κορίτσια σε ολονών τη μούρη. Και τι έπαθε? Ξέρει τι θέλει στη ζωή της, να τι έπαθε. Να το ξέρεις Βαλεντίνα ότι όταν μου τα είπες αυτά δαγκώθηκα αλλά, εν τέλει, you are an inspiration to us all.

Τι ήξερα όταν ήμουν 17 για την 'αποξένωση των μεγαλουπόλεων' και τον 'άκρατο καταναλωτισμό' και την 'κριτική σκέψη'. Αυτά ήταν 'κάτι που παθαίνουν οι μεγάλοι άμα τα θαλασσώσουν και που δεν πρόκειται να συμβεί σ'εμένα', 'το να είσαι ξιπασμένη και να θες να αγοράζεις ρούχα και παπούτσια συνεχώς' και 'το να μπορεί κανείς να μαντέψει τι θέλει να ακούσει ο δάσκαλος σαν ερμηνεία κάποιου κειμένου και συνήθως τείνει προς το δραματικό και το πολύ συναισθηματικό', αντίστοιχα. Και αν ήταν όλα τόσο λάθος, γιατί τότε γαμώτο έπαιρνα άριστα? Το κορόιδευσα το σύστημα ίσως, και νομίζω έτσι κάνουν οι περισσότεροι, αλλά τελικά το σύστημα κορόιδεψε κι εμάς, κλέβοντας μας χρόνο. Να γιατί δεν μας ρώτησαν ποτέ 'Πώς μπορεί το σχολείο να παρεμποδίσει την παιδεία'[1], γιατί τότε μπορεί να σκεφτόμασταν κριτικά στ'αλήθεια και να ξυπνάγαμε μια ώρα αρχύτερα.

[1] Παράφραση απο Mark Twain, αν και δεν γνωρίζω το πλαίσιο στο οποίο το είπε

[snippet]

He said, he wanted to grab me by the shoulders and shake me up until I realized I did not have to be a victim anymore. But he didn't actually do it. And he only said it outloud because we were sitting in a circle of chairs and talking about our feelings with a referee. I owe a lot to this room with the chairs, although it might have all been imaginary.

Απόψυξη Ι

I found this in the drafts (September 2011) I think I allow myself to express only what is acceptable from the point of view of others and, likewise, I get really mad when someone expresses something that I didn't reasonably *allow* them to express - the nerve of some people, to insist on contacting me when I've made it "clear" I am not interested - I have put walls in my communication channels for a reason. But what about my point of view? Am I doing it again? Muting everything that matters, until it's too late and I am not feeling it anymore? What a waste of potential, inspiration and feelings. Fuck.This.Shit. I like romance! I like to be with someone where it's safe to express feelings, not sweep them under the fucking carpet, lest things get too serious. I don't want any of this 'takin' it easy' crap, not when I am CONVINCED I want to spend a lot of time with someone, even if I am somehow mistaken and projecting and they don't really deserve it. If there was something that you said or a certain way that you looked that inspired me, it's not casual anymore, I am sorry, and it is a huge fucking problem if you don't feel the same way.

blah

Seamen bet on the number of people they expect will throw up during each boat trip. They got a running total and prognostics and everything. They have my greatest sympathies, I admire their handling of idle time, I wish I could think of something more awesome to do on a boat trip (paint on sleeping passengers' faces? scream at the first dolphin that appears: 'MOMMYYY!! I know it's you!! You've come for me at last?? :D'?) but I can't. This is perfect boredom management.

Speaking of management, life is a helluva lot of fun without it. Color me a happy camper.

I am slightly bemused in my corner, but it seems to me, humor is just the icing on life. Sheer intelligence doesn't cut it. It doesn't, no, if it ain't backed up by some sort of substance, some sort of soul. Despite the lols, I still feel like I always want to be somewhere else and, fairly enough, expect that others feel the same. So, that makes my world a world of zombies. Naked zombies, bathed in sludge, prancing around like hobo maniacs, but zombies nevertheless.